De hoek in Kortrijk waar ik woon is heel divers. Mijn buren heel kleurrijk. Islamieten, junkies, pregepensioneerden, marginalen, jonge gezinnen, groene jongens, kleurlingen, hoopvolle zelfstandigen, …
Mensen die huren, bouwen, gekocht hebben. Mensen met audi’s, nieuwe mercedessen, oude mercedessen, mobiletjes en voettrams.
Totaal niet de doorsnee bevolking die ik verwachtende was. Totaal niet het rijke snobisme waar ik voor gewaarschuwd was.
En eigenlijk is er geen betere plaats om me thuis te voelen, want dit is precies hoe m’n leven soms voelt. Mijn moeder boekhoudster, m’n vader “camioneur”. Ik leef tussen werelden in en heb dat al m’n hele leven gedaan. Mensen van verschillende standen, uit verschillende werelden, met de meest uiteenlopende levensvisies en jobs.
En soms kan dat best moeilijk zijn.
Soms stel je jezelf de vraag waar je nu eigenlijk bijhoort. Als je al ergens bijhoort.
Tenslotte ga je je levenswereld gebruiken om je eigen visies binnen te kaderen. Wat kan, wat kan niet. Waar ben je goed bezig en waar moet je bijsturen?
Maar als je levenswereld zo divers is dat je van elke extreem wel mensen kent, waar sta je dan nog met je referentiekader?
In m’n straat ben ik beschaamd om toe te komen met m’n auto. Ik voel me zo verschrikkelijk snob wanneer ik uitstap met m’n laptoptasje en m’n hieltjes en m’n buren staan buiten hun cigaret te roken. Maar andere mensen slagen er dan in om me soms het gevoel te geven dat ik maar met een prutsmachientje rondrij of soms op het randje van marginaal bengel.
Ik ben geen voorbeeld op het vlak van kuisen. En ondanks het feit dat m’n kot meestal wel opgeruimd is en behalve wa stofferig niet echt vuil; voel ik me in vergelijking met sommige mensen soms echt vuil omdat ik niet elke week grote kuis hou. Maar aan de andere kant ken ik dan mensen (OK, terecht, 1 mens) waarvan mijn huis (in vgl met het zijne) gewoon obsessief proper is.
Ik ken mensen die met moeite op het einde van de maand hun huur afbetaald krijgen en nooit verder dan huren zullen komen in hun leven. En anderzijds hoor ik dan (vooral op het werk) bouwverhalen van kasten van villa’s waar ik zelf nooit van moet dromen.
In vergelijking met sommigen ben ik de meest zelfzekere extraverte mens op aarde. En met bepaalde anderen durf ik de vergelijking gewoon niet aan te gaan.
Soms voel ik me een idealistische prekende “tree-fucking” hippie maar als ik dan met iemand anders spreek lijk ik wel de commerciële kapitalistische egoïstische luie stadsteef.
Aaaagghhh..
Wie ben ik?
Waar sta ik?
En vooral…..
Ben ik goed bezig?
Zen in K 